Family First

Wat is dat, Family First?

Family First is een credo. Het voorkomt, op cruciale momenten, discussie tussen medewerker en manager over werk-privébalans.

Welke discussie bedoel je?

Er is een thuis en er is een werk. Die kun je strikt scheiden, zoals in de jaren 1950. Moeders was thuis, vader op zijn werk. Een heldere situatie met eenvoudige regels.

Intussen werkt ook het merendeel van de vrouwen. Werk en privé strijden om voorrang, zeker als jouw Sanne van 13 bij turnen van de rekstok valt. De werk-privébalans is daarom onderdeel geworden van het arbeidscontract. Balans wil zeggen dat je medewerkers zowel thuis als op het werk tevreden zijn. En dus betrokken.

Dat zijn grote woorden. Maar wat moet je ermee als juf Miranda belt dat je zoon heeft overgegeven, recht voor het Digibord? Jij moet je voorstel verdedigen in het MT, maar met een kotsend kind op school wil je maar één ding: naar je kind toe. Je wil dat de voorzitter zegt: “Family First.” Dan snapt iedereen: jij gaat naar school, zij maken de vergadering af. Later praten jullie elkaar bij.

Family First. Klinkt krachtig

Het is lekker kort. En het verklaart zichzelf. De beslissing is allang genomen. Als je het zegt, is het een done deal. Zonder veel woorden geeft het ook aan hoe je als bedrijf in de werk-privé discussie staat. Een probleem thuis overrulet al het werk.

Leveren we zo meer geld op voor de baas?

Problemen thuis zijn een giga afleiding. Probeer je kop er maar eens bij te houden als je nog de tandarts moet regelen omdat bij Karel een stuk van zijn tand is afgebroken tijdens het speelkwartier. Mensen kunnen niet multitasken. Je maakt de uren wel, maar er komt niets uit je handen. De helderheid van Family First geeft rust in de tent.

Gaan mensen er geen misbruik van maken?

Dat kan. Er is namelijk een grijs gebied. Hoe ga je bijvoorbeeld om met mantelzorg? Wat doe je als je 90-jarige vader naar het Oogziekenhuis moet, overdag? Telt dat ook als Family First?

En wat is family? Zijn dat alleen je partner en kinderen? Of ook je broers, je zussen, je vader, je moeder, je opa’s en je oma’s? Doet je lievelingsnicht ook mee? Voor je het weet zijn het ook de hond, de cavia en de goudvis.

Het regelt zichzelf

‘Family First’ roepen omdat de DHL met je nieuwe Festool cirkelzaag voor de deur staat, is niet handig. Je collega’s merken dat. Met Family First vraag je je collega’s om back-up. De vraag is of ze dat nog steeds doen als ze weten dat jij met de tuinarchitect gaat praten over de nieuwe beukenhaag. Het gaat dus om wederzijds vertrouwen. Alles wat geen calamiteit is, valt niet onder de regel. Dat is het mooie van dit credo: het reguleert zichzelf.

Gaan wij dit invoeren?

We hebben het al, maar we praten er niet over. We zetten het niet in neonletters op de muur. Maar als jij naar je moeder toe moet omdat ze is gevallen en haar pols heeft gebroken, dan zeg ik: Family First.

Daar hoeven we verder niet veel woorden aan vuil te maken. Hoe meer we het definiëren, hoe meer het neigt naar CAO-wetgeving: een dwangbuis.

We geven ruimte aan managers en medewerkers om het te gebruiken naar eigen goeddunken.

Family First, en dan aan het werk.